Niet Valentijnsdag

Inmiddels is het alweer maart, niet ver maar wel zeker voorbij Valentijnsdag. Dus het is niet Valentijnsdag, waarom dan wel die kop, alhoewel deze al suggereert dat het dus niet die dag is? Ik moet u het antwoord schuldig blijven, op ideeën komen is makkelijk, de oorsprong achterhalen vaak schier onmogelijk. Dat het idee hierbij half af is, want ik heb enkel een kop, deert mij ook vrij weinig. Dat het hierbij dus niet om Valentijnsdag gaat, is trouwens niet zeker omdat ik niet weet waar mijn hersenspinsels mij leiden. Overigens dezelfde aanpak als bij mijn schilderwerk; een broertje dood aan concepten en grondig voorwerk, waag ik mij gelijk aan het doek met als beginnende streek bijna altijd een flauwe boog omhoog, van rechts naar links. Dat daar hele verschillende dingen uitkomen is een geluk want niets zo erg als schilderijen die verdacht veel op elkaar lijken. Het zou bijna een studie kunnen zijn! Een gruwel voor dit mens, die juist de impuls zo fijn vindt om op te gedijen. De impuls als beweging, zegmaar opkomende sneeuwklokjes en krokusjes uit een koude, grijsbruine grond. Als een muzieknummer die je voor het eerst hoort en waarbij je niet kan wachten om het nog zo’n tien keer te beluisteren. Het uiten van geestigheden als onbeheersbare impuls bezig ik ook graag. Natuurlijk probeer ik me te gedragen en dat kan ik ook wel. Bij de een gedraag ik me als vanzelf, bij de ander juist niet – afhankelijk van de relatie en de setting. Zo weldenkend ben ik nog wel, een ongeleid projectiel kun je me echt niet noemen. Gevoel voor decorum is er wel degelijk, of ik het ‘meeneem’ is een andere zaak.
Bij knappe mannen kan ik me ook uitstekend beheersen, ik waag me niet zomaar aan een knipoog, een obvieuze flirt danwel fysiek opdringerig worden. Niet dat complete beheersing noodzakelijk is, ik ben op het moment ongebonden oftewel ‘loslopend wild’, zoals sommige mannen plegen te zeggen. Natuurlijk laat ik de bezette knapperds sowieso met rust, evident – mijn geweten houdt me er vanaf. Inderdaad, ik ben gewetensvol. Doe ik toch iets verkeerds in dat opzicht, dan word ik geplaagd door schuldgevoel en het vooruitzicht van slecht karma. Meestal gaat het wel goed en zeker als het gaat om andermans bezit en andere vanzelfsprekendheden. Maar ik kan zelfs geplaagd worden door een licht schuldgevoel als ik incidenteel vergeet voorrang te verlenen aan andere fietsers danwel voetgangers, hoewel veel fietsende Amsterdammers weinig last van hun geweten lijken te hebben en erg nonchalant zijn met de verkeersregels. Hoezo voorrang? Als je een gelegenheid ziet, dan ga je toch gewoon? Ook al moet die auto ineens op de rem staan, wordt een meute wachtende fietsers gepasseerd in plaats van dat er achteraan wordt aangesloten, moeten fietsers afremmen omdat jij graag wilt inhalen en dat niet netjes doet. En ik gedraag me dus niet uit braafheid maar beschaafdheid, het is nogal een verschil. Dus dat ik me houd aan de eerste definitie van beschaafdheid is duidelijk: rekening houden met uw medemens. De tweede betekenis zit wel op de helling: gedragen naar ‘hoe het heurt’. Dan komt wel mijn recalcitrante trekje naar boven, maar ik denk dat dat voor bijna iedereen geldt. Dan kan er een impuls naar boven komen om ineens mijn Marco Bakker-stem op te zetten en een potje met vet te zingen, met Julie Andrews-stem Edelweiss te zingen, of iets anders waarvan mensen even verrast danwel meewarig van opkijken. Gelukkig zijn mijn impulsen niet destructief, dat scheelt een hoop ellende. Ik koop bijvoorbeeld niet zomaar een rode SMEG-koelkast of een splinternieuwe MacBookPro of een andere excessief iets. Dan ben ik wel van het spaarmodel. Mensen in elkaar slaan is ook niet mijn ding evenals dingen vernielen of witte poedertjes te snuiven. Drugs vind ik eng en vanzelfsprekend zijn de eerste dingen niet echt respectvol.
Concluderend is de constructieve impuls het meest gelukbevorderend, om het maar even wetenschappelijk te fraseren. Ook al is het geen Valentijnsdag meer.