Nog een gedicht als afsluiter van het voorgaande bericht, niets zo leuk als het schrijven van een melodramatisch gedicht. Niet bedoeld om te ontroeren, maar dat lijkt me ook onwaarschijnlijk.
(het gedicht)
Het is niet Valentijnsdag
Want die is voorbij
Ik heb gehuild op die dag
Want er was niemand voor mij
Geen kaartje, geen belofte, geen luchtkasteel
Het ontbreken van de liefde greep me naar de keel
Ik heb maar romantische comedy’s gekeken
In mijn pyama, niet gestreken
Ach, toch niemand die me zag
Op Valentijnsdag
Bij het einde van de films heb ik weer gehuild
En mijn net schone maar ongestreken pyama met oogmake-up bevuild
Op mijn mouwen zaten strepen zwart
Net zoals op mijn hart
Kitkat Chunky karamel-zeezout
Heb ik in grote hoeveelheid naar binnen gestouwd
Ook een hele zak paprika chips
Ging op, ook al ging het vet natuurlijk rechtstreeks naar mijn bips
Ik was zo gelukkig toen de film goed afliep
En viel daarna weer heel diep
In de bodemloze put der eenzaamheid
Ook al hadden de katten zich gezellig tegen mij aangevleid
Ik schreide hard om mijn verdriet
Nog een Kitkat Chunky karamel-zeezout hielp niet
Dat de buurman
bezorgd naar beneden kwam
Maakte me erg boos
Zoveel was er niet loos
Mag ik even huilen alstublief?
Ik ga niet dood, ik heb enkel geen lief
Ik wilde enkel armen om me heen
En niet van buurman, want hij is vel over been
Geef mij maar een beer, groot en sterk
Die van mij houdt en van kluswerk
Want aan klussen heb ik eigenlijk een broertje dood
Ik doe het enkel uit pure nood
De buurman heb ik weggestuurd
Hij had nogal eng in mijn ogen getuurd
Daarna probeerde ik nog wat te huilen maar het lukte me niet meer goed
Mijn tranen plengden niet meer in overvloed
De volgende romcom
Vond ik eigenlijk nogal stom
Dus toen heb ik een horrorfilm gekeken
En mijn pyama gestreken
